Yakın arkadaşlarım bilir; yaklaşık 5 aydır 41 yaşında kalp krizi geçirmiş olan
ablamla ilgili bir süreç yaşıyoruz.. O şuan Yapay kalp nakli sürecinde ve
haftaya gireceği yapay kalp operasyonundan sonra kalp nakli sırası bekleyen
hastalardan birisi olacak.. Uzun zamandır hastanelerin kardiyoloji servislerine
gidip geldikçe yeni hayatlar, yeni umutlarla tanışma, hayata kronik
hastalıkların penceresinden bakma şansınız oluyor....Daha önce kronik hasta ve
hasta yakınlarına psikolojik destek vermek için çalışmış olan ben; şimdi
hastalıklara bir hasta yakını olarak daha içerden bakıyorum..Hikaye başkalarına
aitse gözlem yapmak, üstüne yazıp çizmek yorumlamak kolay oluyor, o hikayenin
içinde siz ya da çok sevdiğinizi birisi varsa elinize kalem almak zorlaşıyor
çoğu zaman.. Bugün hastanede 7-8 senedir kronik kalp yetmezliği tanısıyla kalp nakli
için bekleyen bir 35 yaşında erkek hastanın kalp nakli haberi geldiği ana
tanıklık ettim..Uzun zamandır hastane servisinde ablamın da
komşularıydı..Komşularıydı diyorum; çünkü onlar gerçek komşuluk ve gerçek kader
ortaklığı yapıyorlardı.. Nakil olacaksın haberinin geldiği anı, yüzlerdeki o
şaşkınlığı, biten ve yeniden başlayan hayatları, yüreklerdeki sevinci ve
karmaşayı anlatamam..O anı ne fotograflamak istiyorsunuz, ne de başka bişiy
yapmak; eğer donup kalmadıysanız, sadece gözlerinizin dolduğunu hissediyor,
yanınızda kim varsa sarılıyorsunuz.. Nakil haberi geldiğinde servis doktorları,
hemşireler, servis hasta bakıcıları; hastalar, hasta yakınları, hüzünlü bir
şenlikteler sanki ve ben böyle bir ana hiç rastlamadım.. Organ naklinin neden
hayat demek olduğunu bugün onun gözlerinde gördüm; o korkuyu da; o duayı da, o
sevinci de.. Hayatın en karmaşık anlarından biri olsa gerek.. Organlarımı
ehliyet alırken bağışlamış ve bu konuda birkaç kampanyaya imza veren ben; fark
ettim ki; bu konuda daha fazla bişeyler yapmalı ve daha fazla destek vermeliyiz
yapılan çalışmalara…. Hastaneler ve sağlık sisteminin ne kadar önemli olduğu
çok büyük bir gerçek..Her ne kadar daha çok hastanın yaşadıkları üzerinde
durulsa da sağlık personellerinin psikolojisinin, işerini sevmelerinin, dogru
düzgün şartlarda çalıştırılmalarının hayati bir öneme sahip olduğunu
gözlemleyecek pek çok olaya tanıklık ediyorsunuz zaman geçtikçe… Gördüm ki,
organ bağışı yapmak ve organ bağışına teşvik etmek insanları kendimizin ya da
yakınlarımızın yaşayacağı zor günleri düşündüğümüzde, nakil bekleyen sayısını
bilmediğim insanları düşündüğümüzde oldukça hayati… Organ bağışı bekleyişi
içinde olmak, hayatta kalmak için nakil sesine bağlı bir yaşam sürmek , sonra o
haber geldiğindeki korku, sevinç ve hüzne tanıklık etmek… Benim için tarifi zor
anlar…. Tek söyleyebildiğim şey; “Yeter ki Gün Eksilmesin Penceremizden”…..
Nevin Nevin ....
